Er zit een sfeer omheen van een vrolijk tempo waardoor je denkt: o, ik heb iets gemist, er was iets verrassends aan de hand.
Maar nu begin ik langzaam, heel langzaam, door te krijgen dat dit juist de ideale manier is om te vertragen. Wil je echt vertragen, dan moet je niet ineens stoppen. Je moet juist met je gebaren versnellen zodat de inhoud de kans krijgt om door de vele herhalingen langzaam tot rust te komen.
En zo kijk ik naar Max met die twee leuke presentatoren, Martine en die man van Wakuwaku (Sybrand?), en er is iets met lekker kokkerellen, en een vrouw die vrienden heeft verloren aan kanker. Het wordt serieuzer. We laten het besef indalen dat we meer moeten bewegen en gezonder moeten eten.
