Soms zoek je zo snel mogelijk de extremen. Vooral intellectuelen hebben er een handje van. Ze zoeken de grenzen op van wat we kunnen weten, van de tijd die je in iets kunt steken en het lef dat je toont om iets te zeggen tegen iedereen in. Ik ken die neiging van binnenuit.
Je wordt teruggefloten. De zwakste optie is dan dat je je beroept op je recht op vrije meningsuiting. Je mag rustig je mening uiten, maar kijk waar dat toe leidt. Het leidt tot twitter en blogspot. En vervolgens op een soort geweld waardoor de ander zich de mond gesnoerd voelt.
Dat zou dus centraal moeten staan. Mijn geleg voor nu is: elk geleg is het snoeren van monden. Dat maakt ons nederiger ten opzichte van de optie om te zwijgen. Dat is misschien geen gelukkige optie, maar we komen er dichterbij wanneer we zien hoe de ander doorziet dat mijn geleg nergens op slaat en het geleg van de ander tot niets terugbrengt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Dit is geen provocatie
Filosofen zijn er om ons uit te dagen. Het resultaat is wel vaak dat ze aan de kant staan van de goedkope uitdagers, de fascisten. Ze dagen ...
-
Wat te doen met onze directies? Ik heb er in mijn korte onderwijsloopbaan niet erg goede ervaringen mee. Bij de eerste verzuchtte ik dat ik ...
-
Het voelt nu raar als ik iets lees over Rusland. Moet ik over Rusland nadenken omdat ik daar in het verleden over heb gelezen en geschreven?...
-
Jij bent de baas! zegt een collega weleens tegen mij als er iets misgaat. Het is inderdaad wel van belang in onze cultuur dat je een beetje...