Met mijn eenvoudige voorstellingsvermogen had ik het altijd zo in mijn hoofd zitten: in een democratie heeft het volk de macht. Dat volk kiest de leden van het parlement. En die stemmen over wetten. Die wetten worden opgesteld door het kabinet. Nu blijkt dat parlement door jan en alleman (het volk) te worden gezien als tegenmacht. Kan ik het nog volgen?
Ik lees zojuist dat ook onze held Pieter Omtzigt gewoon met zijn partij heeft meegestemd. Dat lijkt me op zichzelf terecht, want hij is gekozen en zijn partij is aan de macht. Maar waar gaat dan die hele heisa over dat hij kritische vragen stelt en dat het kabinet hem probeert te sensibiliseren?
Misschien helpt het als ik hier iets neerleg waar we samen onze hersens op kunnen stukmalen. Het parlement moet de regering controleren (koning en ministers). So far so good. De regering moet zich laten controleren. Dat is best een moeilijke gedachte. Hoe kun je je laten controleren? Het lijkt zo eenvoudig: de juiste informatie geven.
Moeilijker wordt het wanneer je deze formule weer verder uitlegt. De regering moet zich laten controleren zodat ze kan regeren. Als je het zo bekijkt heeft die regering er vaak niet veel belang bij om informatie te geven aan het parlement. Want blijkbaar houdt regeren nog steeds in, net als vroeger toen de koningen nog de macht hadden, dat je controle houdt over de gang van zaken.
We komen uit, geheel in de geest van deze blogserie, bij een eenvoudige formule die lijkt op een palindroom of tautologie. De regering controleert hoe ze gecontroleerd wordt. De regering laat zich controleren zodat ze kan controleren. Controle is controle over het controleren maar ook over het gecontroleerd worden.
