En er is verschil tussen de leg en de uitbraak.
Zodoende weet je nooit de tijd van je ontstaan.
Zodoende ken je jezelf niet, evenmin als je zelf.
Zodoende blijf je altijd kind, terwijl je ook wel weet dat dat niet zo is.
Zodoende blijft er aan elke logica iets knagen, al kun je ook weer niet ontsnappen naar een gebied zonder betekenis (misschien was je daar al).
De écriture van Cixous stelt dit alles zo ongeveer vast aan het oeuvre van de 'jonge Joodse heilige' Jackie ('Jacques') Derrida.
Ze omcirkelt diens Circonfession, waarin Derrida de Confessiones omcirkelt (als echte of bastaardlogocentrist).
We blijven in een Algerijns-Frans universum, waarin plaats is voor liefde voor het Frans.
Door het Frans sijpelt het Hebreeuws.
Maar zeker ook het 'Latijn en Grieks', of misschien beter: het 'Grieks en Latijn'.
En dan vooral het Latijn.
En dan vooral het Latijn van de Confessiones.
De moeder overlijdt bijna tijdens het schrijven van Circonfession.
Draagtijd van het overlijden: zo is de schrijver zelf de moeder, en sterft hij na de dood van zijn moeder, zoals hij voorziet.
De omkering van moeder en kind in het christendom (Maria de godsmoeder).
Ik herinner me niet dat Cixous, in haar typering Gross und Klein (zij stamt af van de Duitse familie Klein), 'gross' associeert met 'grossesse', zwangerschap. En wie zou het kind anders zijn dan de Kleine? En is zij vanwege de symbiose en het pijnlijke schrijfproces niet tevens de moeder van Derrida geworden, van minstens een Derrida?
De belangrijkste les voor mij: de écriture is geen heilig reservaat van betekenisloosheid, maar draagtijd, mogelijk, zo je wil onmogelijk. Hier en daar, geleidelijk en plotseling, springen er betekenissen uit tevoorschijn.
Bij elke ontzelving is ook mijn zelf in het spel. Er is een soort Platoonse participatie in het spel. We zijn allemaal joodse Franse Algerijnen uit de jaren '40, we zijn allemaal Augustinus, allemaal Monica.
Daarom heb ik dit boek gelezen, daarom heb ik het gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten