Ik kan me over alles een mening vormen. Nu kun je die mening verdiepen. Maar als je dat vaak doet, treedt er toch een inflatoir effect op. Die ene interessante mening gaat verloren in de veelheid van meningen.
Nu is dat ook wel weer interessant. Een mening is ook maar een mening. Het kan dus terecht zijn dat mijn mening verdwijnt doordat er zoveel meningen zijn. Het is een manier van onderduiken, onder de radar blijven.
Zo krijg ik iets mee van de politieke idee van multitude, die Dante ooit afleidde van Averroes. Het denkvermogen komt niet bij mij vandaan, en ik beschik er niet over. Er is ook niet zoiets als een volk dat daar de beschikking over heeft. Het volk is dus een misplaatste categorie, en als je dit tot je laat doordringen moet je die hele democratie opnieuw overdenken.
De kwestie speelt nu bijvoorbeeld rond de verengelsing. Moet Nederland niet meer zorgdragen voor het voortbestaan van het Nederlands aan de universiteiten (en hbo's en middelbare scholen en eigenlijk dus gewoon in Nederland)? In de krant vanochtend werd bericht over mijn oude vriend René Gabriëls die over de kwestie van de volkstaal en de verengelsing aan de Europese universiteiten een boek heeft gewijd.
Geen land in Europa dat zo weinig weerstand biedt aan de verengelsing als Nederland. Nu kan ik wel zeggen dat ik mijn steentje bijdraag door koppig Nederlands te blijven schrijven. Maar nu duikt dus dat inflatoire effect op. Kijk eens, ik schrijf Nederlands! Dat zal ze leren! Maar het Engels verspreidt zich via het model van de multitude, dat overigens ook een Engels woord is.
Mijn Engels is ook gewoon niet al te best.
Ik begin langzaam door te krijgen dat ik mijn speciale strategie heb om me uit het debat terug te trekken. Ik vorm gewoon een mening. En weet je wat? Die post ik gewoon op facebook. Zo draag ik bij aan de inflatie en dat is wellicht de beste manier om al die meningen te bestrijden. Noem het meerstemmigheid voor mijn part.
