Een vriend schreef een stuk waarin hij het bekende gevoel van onbehagen toepaste op de vermarkting van het hoger onderwijs.
Het onbehagen heeft geleid tot een wij dat zijn grenzen strakker om zich trekt om te overleven. Dat heeft tot vervelend bijeffect dat een hoop anderen worden buitengesloten.
Als ze al meekunnen mogen ze niet meer zomaar uit de ruif eten. Tweede en derde geldstromen moeten worden aangeboord. En omdat de mens nu eenmaal een ondernemer is moet de werknemer zelf dat geld gaan zoeken.
De bron zou - naar Schinkels - sociale hypochondrie zijn. Hypochondrie is een vorm van anti-immuniteit. Je ziet overal bedreigingen opduiken en in je overlevingsdrang reageer je op een manier die niet in het belang is van je voortbestaan.
In deze strategie zit een soort 'apokoptische' drive. Je slaat je penis eraf om te voorkomen dat iemand anders hem eraf slaat. Omdat de gemeenschap wordt bedreigd deel je hem op in individuen die elkaar buitensluiten en bevechten.
Goed mogelijk dat deze strategie mede aan de basis ligt van de subjectiviteit. De onderwerping wordt als effect van een ik gezien om hem alsnog op te heffen of te verzachten.
De vermarkting van het hoger onderwijs kunnen we zodoende beginnen te lezen als een hoogst verhelderend gebeuren waarin we het nodige kunnen leren over de genese van subjectiviteit.
woensdag 7 november 2012
zondag 4 november 2012
Kritisch punt
Langzaam kom ik op een punt dat de hele onderneming tezeer een onderneming wordt. Er sluipt iets in van dwang. Ik moet de beperkingen accepteren die met het format gegeven zijn: het gebrek aan overzicht met name. 'Inhoudsopgave'.
Nu ik dit punt nader duiken diverse overwegingen op. Zo is de link met de actualiteit een punt van zorg. Stukjes schrijven die over iets gaan leidt tot overgewicht.
Het orakelkarakter geeft ruimte, maar kan intimiderend werken. Het lijkt me ondoenlijk een verhouding te hebben met deze stukjes. Als schrijver al, laat staan als lezer.
Aangenomen dat het schrijven blijft voortkomen uit een drang, neem ik aan dat het zal doorgaan. De zorg betreft dus niet het of, wel het hoe. En hoeveel gewicht met die drang gepaard moet gaan.
Nu ik dit punt nader duiken diverse overwegingen op. Zo is de link met de actualiteit een punt van zorg. Stukjes schrijven die over iets gaan leidt tot overgewicht.
Het orakelkarakter geeft ruimte, maar kan intimiderend werken. Het lijkt me ondoenlijk een verhouding te hebben met deze stukjes. Als schrijver al, laat staan als lezer.
Aangenomen dat het schrijven blijft voortkomen uit een drang, neem ik aan dat het zal doorgaan. De zorg betreft dus niet het of, wel het hoe. En hoeveel gewicht met die drang gepaard moet gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Maarten Omfalos
Maarten van Rossum is voor mij heel belangrijk. Ik luister zijn podcasts 's nachts, en een paar weken geleden volgde ik nog De slimste m...

-
Avant-gardeliteratuur moeten we steeds opnieuw de kans geven. Dat valt soms niet mee. De schrijvers zoeken de grenzen van het experiment op....
-
Beste Coen, Meestal word ik getroffen door de gesprekken aan de ronde tafel naast de mijne, terwijl ik altijd aan de andere tafel ga zitten....
-
Jij en ik, we moeten even met elkaar praten. Er is het nodige gebeurd, we zijn weg van Facebook, en hier en daar hebben we Whatsapp ingewiss...