Oorzaak = oorzaak

Het lijkt erop dat we alleen van gevolgen kunnen spreken wanneer we aannemen dat er oorzaken zijn. Wanneer je al begint te praten over oorzaken van oorzaken, dan wordt het schimmig.

En schimmig, jongens, dat moeten we niet hebben! Oorzaken worden dan evenzeer gevolgen, zij het van andere oorzaken.

Dikke mensen hebben een ander hormoonpatroon. Ze zitten nooit echt vol, maar blijven een zeurend gevoel houden. Aha, zo zit dat. Daarom zijn ze zo dik.

Hoe komen die hormonen daar in die mensen? Stop!! Rare filosoof! We hebben een een-op-eenrelatie, we zijn op zoek naar inzicht.

Een ziekig persoon, zeg een filosoof, ziet hier zijn kans schoon om niet alleen naar oorzaken van oorzaken te vragen, en oorzaken als gevolgen te zien. Hij ziet ook nog oorzaken van ons verlangen om die een-op-eenrelaties te zien. Hij denkt dan misschien dat hij een stuk verder is met de ontmaskering van zowat alles. Maar in werkelijkheid is hij net zo goed dat geloof in oorzaken aan het bevestigen. Hij verkoopt dat als de wetenschappelijkheid van de filosofie.

Je kunt diverse kanten op als je die wetenschap wil afschermen van die weirdo's. Je kunt de pragmatiek in. Je kunt je humor koesteren. Je kunt ook de communicatie voorop stellen. Noem maar op!

Opmérkelijk....

Stilus

Alle partijen - behalve de PVV - zijn om. De iPadscholen komen er.

De taal rondom dit fenomeen blijft vanouds ronken, bij voor- en tegenstanders. Zou dit met het fenomeen zelf te maken hebben? Wordt de taal, en met name een taal met stijl, overbodig wanneer we de dingen rechtstreeks kunnen benoemen, dat wil zeggen plat en overdreven?

Maurice de Hond kent in elk geval één ding dat niet tot de 21st century skills zal behoren. Het leren van krulletters.

Moeilijk in te schatten op welke ontwikkelingen De Hond met zijn uitspraak vooruitloopt. Zal het leren van krulletters binnenkort definitief tot het verleden behoren? Zijn de tegenstanders van de iPadschool nu definitief ontmaskerd als verdedigers van het leren van krulletters?

Het zou ook kunnen dat De Hond hier zoiets als stijl herintroduceert. Na de definitieve triomf van het typen waren we enkele decennia geleden ineens getuige van de invoering van de stilus, een pennetje dat je hielp om een touch screen preciezer te bedienen. (De stilus herinnert aan de Romeinse stift bij het wasbordje.)

Even later behoorden de krulletters tot de standaard fonts.

Geleidelijk zullen alle uitvindingen die het leven stijlvol maakten opnieuw worden uitgevonden. Maar dan zonder skill. Je hebt geen skills meer nodig als de iPad alles onmiddellijk binnen bereik brengt.

In de kunst, sport en aan de universiteit wordt alvast vooruitgelopen op de herwaardering van het werk. We willen aan het werk het afzien afzien.

Achter die feiten loopt De Hond aan. Wij kunnen, zolang we de PVV niet willen steunen, niet anders dan hém weer volgen.


 

Meesterlijk

Juist gehoord op teevee. Over Liaisons dangereuses: de liefde overwint alles, maar er zijn alleen maar verliezers.

Ja, het is dus gewoon een commentaar op de bekende Paulus-passage.

Want al vanaf het begin van de Romeinenbrief blijf je gefrappeerd door die paradox dat een slaaf van Christus je blijft bestoken met zijn triomfalisme.