Dumoulin rijdt foutloos

Er is snel consensus gekomen over de fout van Tom Dumoulin. Donderdag maakte hij al twee fouten door assistentie te eisen van zijn medelanders en door zijn rivalen te verwijten dat ze niet met hem samenwerkten in de achtervolging. Vrijdag maakte Tom opnieuw een fout door zich openlijk te verontschuldigen en zijn excuses bij een stuk of wat renners te maken. Dat zijn al heel wat fouten bij elkaar.

Danny Nelissen wees een fout aan door Dumoulin af te rekenen op zijn taken als patron. Juist een patron moet een Italiaan niet aanvallen in Italië. Een patron is dus pas een patron wanneer hij de andere patron respecteert. Maar erger was dat Dumoulin het weer ging goedmaken met Nibali. Dat moet je niet doen, je moet niet over je fouten beginnen, je moet je eigen wedstrijd rijden.

Zo komen we terecht bij de overmoed van de foutenmaker. Door fouten te maken toont Dumoulin zich overmoedig en daarvoor wordt hij terecht gestraft (en enigszins vergeven, dat wil zeggen vernederd).

Je maakt geen fout. Daarna heb je het niet meer over die fout. En vervolgens win je de wedstrijd.

Her keert de logica zich dus om. Met terugwerkende kracht hadden Nibali en Nelissen de fout van Dumoulin niet mogen benoemen. Dan had Dumoulin die fout ook niet gemaakt.

We naderen langzaam de katholieke theologie. Gelukkig maken mensen fouten zodat ze kunnen worden vergeven. En dan kunnen we een nieuwe start maken, elke dag opnieuw.