Het is steeds minder de vraag of we Big Tech willen. Stel je die vraag zo, dan denk je dat we nog in het antropoceen zitten. Je kon oordelen over filosofen die voor of tegen techniek waren, je kon adviezen geven over techniek. Nu zijn er nog wel restanten, er staat een man in Da-Vincipose om aan te geven dat hij misschien nog wel een mens is, en dat deze foto echt is, maar zeker ook om aan te geven dat het een figuur is, een vierkant en een wiel, het verpletterende wiel van de vooruitgang waarbij wij nog even bestaan om het nakijken te hebben.
Het dubbelspoor dat we gevolgd hadden was de filosofie en de poëzie. We probeerden onze kritiek aan te scherpen vanuit grote vragen, grote twijfels en grote waarschuwingen. We lazen teksten vol wendingen die niet zo makkelijk werden opgegeten door de machines. We verscholen ons in de buik van het paard en verscholen dat paard in de poëzie. Eens kwam de dag dat we weer naar buiten renden om onze plaatsen weer als ruimte te beleven, konden spelen met blokken en ballen.
Om de hoop levend te houden doken grote dichters op, we lazen Celan en Joyce. Ik dook in Finnegans wake om de hoop op decodering strak te houden met het mysterie. Gisteren schoof dan na enig geduld de Finnegancyclopedie door onze bus en bleef halverwege steken. Met een primitief keukenmesje wurmde ik me door het karton en legde het boek op ons bijzettafeltje. Inez was nieuwsgierig, vooral ook toen ik de verwachte cd-rom uit het boekje toverde. Na enig gezoek vond ik de cd-speler en hakkelend kwam de draaiing op gang. Op de cd stonden gewoon aantekeningen bij de vertaling of herschrijving van Bindervoet en Henkes, plus een paar geluidsbestanden.
Er had in 2004 een voorleesmarathon plaatsgevonden en beroemde acteurs lazen stukken uit het boek. Er was Troje-achtige performance, met politieke potentie. Aan de stemmen hoor je dat we niet hoeven te wachten op decodering, de stemmen klinken direct. Het is een cd-rom, maar er staan gewoon stemmen op. En de hele vertaling alias herschrijving met opmerkingen van het tweetal waardoor je midden in het vertaalproces ploft. Er is steeds iets gaande voordat er een product is, we zijn weer aan het begin, we zijn weer bij Homerus.
Homerus vertelt het paard niet, zijn versie eindigt boek 1 met de uitvaart van Hector en boek 2 met het bezoek aan de oude vader van Odysseus. Geen paardenbuik. We moeten niet uitsluiten dat we in het proces blijven hangen en mogen eerlijk gezegd blij zijn als dat zo is. Verdwenen is het zicht op triomf, onze ruimte moet maar de beweging zijn die we hier en nu maken, de hakkelende geluiden van mijn oude cd-speler waar iets nog net wel of niet meer wil draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten