Het oordeel is dus, smal gezien, iets specialistisch van Kant dat we nog terugvinden in de kunstbeschouwing. Maar als Kant het goed gezien heeft is het oordeel bij jou voordat je het weet. We zitten als Job op een mestvaalt, vrienden komen met goede adviezen maar weten ook zeker dat je grote fouten hebt gemaakt.
Zo ook waren we getuige van ons nationale oordeelfestival Zomergasten, waar theaterregisseur Johan Simons zich uitsprak voor een andere politieke beoordeling van de kunst. Zijn oordeel richtte hij heel precies aan Halbe Zijlstra, en nog preciezer aan een bepaalde uitspraak van hem: 'Ik heb geen verstand van kunst, en daarom is het voor mij ook makkelijker om de bezuinigingen op te leggen.'
Ook hier kwam het oordeel later ineens in onze huid te steken, toen Simons zich tot de kijkers richtte met 'Leef de kunst!' Zijn eigen leven voor de kunst kreeg daarmee nog een extra verbreding. De kunst is niet alleen een domein buiten onszelf, ze vraagt erom dat we haar zelf leven. Het oordeel is daarmee beland in de natuur en de geschiedenis.
Anders gezegd: het oordeel is geleg. Halbe Zijlstra oordeelt zonder verstand, en de kunst verdwijnt uit de geschiedenis. Simons oordeelt omwille van de kunst, en als kunstenaar vanuit de geschiedenis. Geschiedenis of niet, vooruitgang of niet, verstand of niet, terecht of niet:
het oordeel ligt er, het legt ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten