We kennen Turkije vooral van Erdogan. Dat vinden we echt interessant.
Inclusief dus de deal die mede door Samsom met Erdogan werd gesloten om
onze lastpakken ter plekke te laten opvangen. Dat Erdogan graag bij ons
wilde horen was voldoende garantie om hem te kunnen verkopen hier, als
uithangbord van onze privileges. Kan het idealer, een uithangbord dat
tegelijk Gaststätte is?
Vandaag (ik lijk Grunberg wel) trof
mij het artikel van Rob Vreeken met de titel 'Gevluchte kinderen te arm
voor school'. Zielig hè? Het gaat over Syrische kinderen die in de
omringende landen terecht komen en voor wie het moeilijker wordt om naar
school te gaan. Ligt dat aan monster Erdogan? Ik zoek even de juiste
tekst in de kleine letters van dit artikel op p.8 (de voorpagina gaat
over de eeuwige kinnesinne met Rusland, bijna net zo aantrekkelijk als
Trump). Ik zoek vergeefs naar de naam Erdogan.
Wel gaat
het steeds om 'Turkije', ook alweer zo'n ongemakkelijke naam. Maar in
dit geval komt Turkije goed weg. Turkije is gastvrij, neemt het
leeuwendeel van de vluchtelingen, doet er alles aan. In zekere zin
kunnen we van een overwinning spreken. De laatste zin: 'Eind vorig jaar
zaten er voor het eerst meer Syrische kinderen op een Turkse school dan
op een tijdelijke.' Hoera! Turkije accepteert dat de Syrische kinderen
niet spoedig teruggaan en werkt eraan mee dat de 3,4 miljoen
vluchtelingen een toekomst in eigen land of verderop kunnen krijgen.
Zo
ver is het nog lang niet. De hoofdboodschap blijft treurig en tragisch.
Naar schatting 43% van de schoolgerechtigde Syrische kinderen in de
omringende landen gaat niet naar school, tegenover 36% een jaar eerder.
Armoede is de reden.
We kunnen dus - met of zonder Agamben - dwepen met de armoede, maar dan moet je toch eerst enkele denkbewegingen maken, anders wordt het onsmakelijk.
Je
kunt nu overgaan tot het zoeken van de ware schuldige, en als je
Sophocles' Oedipous leest ligt die schuldige altijd dichterbij dan je
had gedacht. Begin er maar niet aan. Ook Vreeken komt uit bij de
donorlanden die niet doneren wat ze beloven. En zo komen we toch weer
terecht in het tricky onderwerp van mijn blog over Derrida: van belofte kunnen we pas spreken wanneer ze onmogelijk is of geuit door een sterfelijk wezen.
Overigens geen misverstand: Erdogan is echt een monster, daar doe ik niets aan af.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit is geen provocatie
Filosofen zijn er om ons uit te dagen. Het resultaat is wel vaak dat ze aan de kant staan van de goedkope uitdagers, de fascisten. Ze dagen ...
-
Wat te doen met onze directies? Ik heb er in mijn korte onderwijsloopbaan niet erg goede ervaringen mee. Bij de eerste verzuchtte ik dat ik ...
-
Het voelt nu raar als ik iets lees over Rusland. Moet ik over Rusland nadenken omdat ik daar in het verleden over heb gelezen en geschreven?...
-
Jij bent de baas! zegt een collega weleens tegen mij als er iets misgaat. Het is inderdaad wel van belang in onze cultuur dat je een beetje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten