Hoe ons onderwijs plaatsvindt

Beste Coen,

Meestal word ik getroffen door de gesprekken aan de ronde tafel naast de mijne, terwijl ik altijd aan de andere tafel ga zitten. Zodoende krijg ik maar matig mee wat daar besproken wordt. Wel krijg ik het idee dat het er altijd toe doet. Hoe meer er door de samenleving op het bordje van het onderwijs geschoven wordt, hoe belangrijker elk detail over roosters, didactiek, omgaan met mindere percentages, inspectie en afstroom.

Eerst had ik het idee om je bij te praten over bredere perspectieven, ik wilde je mijn artikel sturen dat alweer een hoop jaren geleden is gepubliceerd in Wijsgerig perspectief, over de Italiaanse filosoof Agamben en zijn visie dat kunnen belangrijker is dan realisering. Als je dat zou lezen, zou je kunnen gaan inzien dat er muziek in het spel is. Als jouw leerlingen maar een beetje hangen in de keuze-uren, en jij wil dat ze iets gaan doen, dan doen ze meestal niets, maar niet zomaar niets, niets onder het mom van iets, een beetje iets, iets alsof iets, kortom een soort muziek.

Kan zijn dat ons kader, namelijk Bildung (ik verklap hiermee dat je docent Duits bent, hopelijk vind je dat niet erg) uitgewerkt is. We wilden leerlingen brengen bij wat wij het allerbelangrijkste vonden, inzet, motivatie (Triebfeder zoals filosoof Kant dat noemt), en uiteindelijk aanvaardbare resultaten, en daardoor ook een visie op de wereld en het leven waarin je altijd je best moet doen, en als dat niet zo is, dat er - zo formuleerde je het vanochtend - 'dat er iets gebeurt', desnoods alleen maar - 'alleen maar' - sociaal contact ofzo.

Deze blog mag niet te lang worden, maar wel een pointe hebben. Welnu, die ga ik nu meteen geven, ook al omdat je wel meer te doen hebt dan dit lezen. Mijn pointe (Punkt) is dat ik langzaam begin in te zien dat we in een omvattende (r)evolutie zitten, een Umwälzung, waarbij jij en ik het nakijken hebben. Geeft niet, ik ben oud en jij wordt het, en jij weet nu al beter wat het is om in een Waltz te zitten, en hoe je die wals kunt umwältzen, maw hoe de dans overgaat in een andere dans, een volgende.

Anton, zul je zeggen, dat had ik allang door, want je weet hoe ik naar voetbal kijk, en dat heeft alles te maken met mijn werk. Ja, zeg ik dan, dat begint me ook op te vallen. Via winnen en verliezen raak je betrokken in trouw, toewijding, en zo kom je dan weer terecht in drama's zoals de zeer ernstige blessure van je zoon, en komen we uit bij zoiets als het leven, het leven dat we leiden en zoals we het leiden.

Coen, deze blog sluit ik alweer af niet met dankzegging, want dat suggereert nog teveel dat ik erg goed weet waarvoor ik je moet bedanken. Liever zeg ik - iets specifieker - dat je me hebt geholpen om mijn plaats te vinden in school. Niet in een bepaalde rol, en zelfs niet als filosoof, maar door te doen wat ik doe en zoals ik het doe. Plaatsvinden is dan eerder plaats laten zijn, de plaats steeds weer vinden die er al is.

Grüße, Anton

 

 

De premier en de fatbike zijn er niet

Fatbike is een deskundigheid. Ik zie van die tweewielers met dikke banden, de ene keer lijkt er een motor in te zitten, de andere keer alleen een accu. De columns helpen me zeker om er iets van te vinden. Ze gaan te hard, het is weer zo'n puberding dat ons wil teisteren, en dus vooral: het provoceert ons volwassenen om er iets van te vinden, te oordelen, op te roepen tot beleid ertegen.

Bij dit alles was er een constante. Ik zag voor tachtig procent die krulletjes met geschoren daaronder, wel iets Noord-Afrikaans qua stijl, herinnering, afkomst. Antropologisch opgevoed als ik ben dacht ik: zit er iets in die mocro-jongens waardoor ze de irritante weggebruiker moeten uithangen, testosteron, voorbeeld van de monotheïstische god die het moeilijk heeft met vrouwelijke evenknie en makkelijker met de mannelijke evenknie? Temeer als die achterop zit?

Dat was dus het ene beeld dat me trof vandaag, de mocrodominantie van de fatbike of andersom, dat we bij onze irritatie over de fatbike overvloeien in andere irritaties, waaronder de zo provocatieve mocrodominantie.

Het andere beeld was dat van de man die nu al onze leider is, de man die infiltranten losliet op de moslims. Die moslims gaan het moeilijk krijgen, vanwege die andere dominantie, de rechtvaardige dominantie. Waar de mocropubers ons mateloos irriteren, gaan we van de weeromstuit die 'lachende moordenaar' leuk vinden, geruststellend, hij lacht, hij kent het wereldje, zodat we van niets en niemand te vrezen hebben, niet eens het recht.

Dit vormt het plaatje van komend Nederland. De al te zichtbare fatbikers versus de nerveuze ambtenaar die liefst kleurloos achter de schermen blijft. Ergens in hun midden de verontwaardigde burger die ergens wandelt of fietst. Hij let op vogeltjes, huizen met voortuintjes, van tien of twintig meter ziet hij die fatbike, op zijn schermpje ziet hij die ex-nivd-er.

Beste lezer, ik ben die man. Ik hoop dat er een sterke man opstaat om die fatbikers te beteugelen, ik verlang naar die provocateur die de deep-state-leader uit zijn tent lokt omwille van de politieke herrie, de suggestie van transparantie.

Ik ben die man, maar liefst loop ik op de stoep, ik zie de een en de ander, ik zie de een ingrijpen op de ander en terug. Mijn observatie is een quasi-observatie, die een en ander zijn er niet. Die premier en die fatbiker zijn er niet. Ze zijn te betekenisvol om waar te zijn. Het zijn leerzame antitheses, geknutselde voorbeelden, van wat, ja van wat.