Beste Coen,
Meestal word ik getroffen door de gesprekken aan de ronde tafel naast de mijne, terwijl ik altijd aan de andere tafel ga zitten. Zodoende krijg ik maar matig mee wat daar besproken wordt. Wel krijg ik het idee dat het er altijd toe doet. Hoe meer er door de samenleving op het bordje van het onderwijs geschoven wordt, hoe belangrijker elk detail over roosters, didactiek, omgaan met mindere percentages, inspectie en afstroom.
Eerst had ik het idee om je bij te praten over bredere perspectieven, ik wilde je mijn artikel sturen dat alweer een hoop jaren geleden is gepubliceerd in Wijsgerig perspectief, over de Italiaanse filosoof Agamben en zijn visie dat kunnen belangrijker is dan realisering. Als je dat zou lezen, zou je kunnen gaan inzien dat er muziek in het spel is. Als jouw leerlingen maar een beetje hangen in de keuze-uren, en jij wil dat ze iets gaan doen, dan doen ze meestal niets, maar niet zomaar niets, niets onder het mom van iets, een beetje iets, iets alsof iets, kortom een soort muziek.
Kan zijn dat ons kader, namelijk Bildung (ik verklap hiermee dat je docent Duits bent, hopelijk vind je dat niet erg) uitgewerkt is. We wilden leerlingen brengen bij wat wij het allerbelangrijkste vonden, inzet, motivatie (Triebfeder zoals filosoof Kant dat noemt), en uiteindelijk aanvaardbare resultaten, en daardoor ook een visie op de wereld en het leven waarin je altijd je best moet doen, en als dat niet zo is, dat er - zo formuleerde je het vanochtend - 'dat er iets gebeurt', desnoods alleen maar - 'alleen maar' - sociaal contact ofzo.
Deze blog mag niet te lang worden, maar wel een pointe hebben. Welnu, die ga ik nu meteen geven, ook al omdat je wel meer te doen hebt dan dit lezen. Mijn pointe (Punkt) is dat ik langzaam begin in te zien dat we in een omvattende (r)evolutie zitten, een Umwälzung, waarbij jij en ik het nakijken hebben. Geeft niet, ik ben oud en jij wordt het, en jij weet nu al beter wat het is om in een Waltz te zitten, en hoe je die wals kunt umwältzen, maw hoe de dans overgaat in een andere dans, een volgende.
Anton, zul je zeggen, dat had ik allang door, want je weet hoe ik naar voetbal kijk, en dat heeft alles te maken met mijn werk. Ja, zeg ik dan, dat begint me ook op te vallen. Via winnen en verliezen raak je betrokken in trouw, toewijding, en zo kom je dan weer terecht in drama's zoals de zeer ernstige blessure van je zoon, en komen we uit bij zoiets als het leven, het leven dat we leiden en zoals we het leiden.
Coen, deze blog sluit ik alweer af niet met dankzegging, want dat suggereert nog teveel dat ik erg goed weet waarvoor ik je moet bedanken. Liever zeg ik - iets specifieker - dat je me hebt geholpen om mijn plaats te vinden in school. Niet in een bepaalde rol, en zelfs niet als filosoof, maar door te doen wat ik doe en zoals ik het doe. Plaatsvinden is dan eerder plaats laten zijn, de plaats steeds weer vinden die er al is.
Grüße, Anton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten