Fatbike is een deskundigheid. Ik zie van die tweewielers met dikke banden, de ene keer lijkt er een motor in te zitten, de andere keer alleen een accu. De columns helpen me zeker om er iets van te vinden. Ze gaan te hard, het is weer zo'n puberding dat ons wil teisteren, en dus vooral: het provoceert ons volwassenen om er iets van te vinden, te oordelen, op te roepen tot beleid ertegen.
Bij dit alles was er een constante. Ik zag voor tachtig procent die krulletjes met geschoren daaronder, wel iets Noord-Afrikaans qua stijl, herinnering, afkomst. Antropologisch opgevoed als ik ben dacht ik: zit er iets in die mocro-jongens waardoor ze de irritante weggebruiker moeten uithangen, testosteron, voorbeeld van de monotheïstische god die het moeilijk heeft met vrouwelijke evenknie en makkelijker met de mannelijke evenknie? Temeer als die achterop zit?
Dat was dus het ene beeld dat me trof vandaag, de mocrodominantie van de fatbike of andersom, dat we bij onze irritatie over de fatbike overvloeien in andere irritaties, waaronder de zo provocatieve mocrodominantie.
Het andere beeld was dat van de man die nu al onze leider is, de man die infiltranten losliet op de moslims. Die moslims gaan het moeilijk krijgen, vanwege die andere dominantie, de rechtvaardige dominantie. Waar de mocropubers ons mateloos irriteren, gaan we van de weeromstuit die 'lachende moordenaar' leuk vinden, geruststellend, hij lacht, hij kent het wereldje, zodat we van niets en niemand te vrezen hebben, niet eens het recht.
Dit vormt het plaatje van komend Nederland. De al te zichtbare fatbikers versus de nerveuze ambtenaar die liefst kleurloos achter de schermen blijft. Ergens in hun midden de verontwaardigde burger die ergens wandelt of fietst. Hij let op vogeltjes, huizen met voortuintjes, van tien of twintig meter ziet hij die fatbike, op zijn schermpje ziet hij die ex-nivd-er.
Beste lezer, ik ben die man. Ik hoop dat er een sterke man opstaat om die fatbikers te beteugelen, ik verlang naar die provocateur die de deep-state-leader uit zijn tent lokt omwille van de politieke herrie, de suggestie van transparantie.
Ik ben die man, maar liefst loop ik op de stoep, ik zie de een en de ander, ik zie de een ingrijpen op de ander en terug. Mijn observatie is een quasi-observatie, die een en ander zijn er niet. Die premier en die fatbiker zijn er niet. Ze zijn te betekenisvol om waar te zijn. Het zijn leerzame antitheses, geknutselde voorbeelden, van wat, ja van wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten