Complexus

Een klein stukje lezen in een dik boek.
Het geeft je het gevoel te zijn in een groot universum.
Je blijft ergens omdat je niet elke keer zonodig dat hele gebied moet doorkruisen.
Maar je was toch al in zo'n universum?
Ja, maar je wil ook dat gevoel van geborgenheid.

Muizenorakel

Het orakel oprakelen, zo zou je uitleg kunnen omschrijven.
Zo zit uitleg vast aan geleg en is het zelf geleg.

Hoe dan ook, er wordt altijd iets gelegd.
Bijvoorbeeld staafjes in een pot (het Afrikaanse muizenorakel).

Laat dan muizen naar binnen door de gaten aan de onderkant te openen.
De muizen vinden hun weg en verwarren de staafjes. Dat vraagt om uitleg, door priesters.

Naar men zegt moet je een relatie met de muizen hebben. Wilde muizen, dat is niks
Je moet de dieren in huis houden en de juiste kruiden voeren.

Ik interpreteer dat als volgt. De wilde muis is nog teveel een soort. Die geeft je de schijnzekerheid dat zijn waarheid losstaat van jouw projecties. Je moet daarom de basis van het orakel voorzien van gaten die je kunt openen.

Zo is de orakelpot een metafoor voor de orakeltechniek.

De techniek (voorbereiding, vervaardiging van het middel, interpretatie, opleiding etc.) zal dus, naar ik vermoed, een projectieverstorende functie hebben.

Projecties zijn staafjes die door een inbreuk van buitenaf worden verstoord.
Die dus geen echte verstoring meer kan zijn naarmate ze ingeweven is in de techniek.

Zo kunnen we de oorsprong van de techniek steeds uitbreiden naar verte en verleden.

Het wachten is op de muis die op het hoogtepunt van de celebratie van de techniek de hoop op waarheid in leven houdt.

Draagtijd

Er is altijd tijd nodig voordat de leg plaatsvindt.
En er is verschil tussen de leg en de uitbraak.

Zodoende weet je nooit de tijd van je ontstaan.
Zodoende ken je jezelf niet, evenmin als je zelf.

Zodoende blijf je altijd kind, terwijl je ook wel weet dat dat niet zo is.
Zodoende blijft er aan elke logica iets knagen, al kun je ook weer niet ontsnappen naar een gebied zonder betekenis (misschien was je daar al).

De écriture van Cixous stelt dit alles zo ongeveer vast aan het oeuvre van de 'jonge Joodse heilige' Jackie ('Jacques') Derrida.

Ze omcirkelt diens Circonfession, waarin Derrida de Confessiones omcirkelt (als echte of bastaardlogocentrist).

We blijven in een Algerijns-Frans universum, waarin plaats is voor liefde voor het Frans.

Door het Frans sijpelt het Hebreeuws.
Maar zeker ook het 'Latijn en Grieks', of misschien beter: het 'Grieks en Latijn'.

En dan vooral het Latijn.
En dan vooral het Latijn van de Confessiones.

De moeder overlijdt bijna tijdens het schrijven van Circonfession.
Draagtijd van het overlijden: zo is de schrijver zelf de moeder, en sterft hij na de dood van zijn moeder, zoals hij voorziet.

De omkering van moeder en kind in het christendom  (Maria de godsmoeder).

Ik herinner me niet dat Cixous, in haar typering Gross und Klein (zij stamt af van de Duitse familie Klein), 'gross' associeert met 'grossesse', zwangerschap. En wie zou het kind anders zijn dan de Kleine? En is zij vanwege de symbiose en het pijnlijke schrijfproces niet tevens de moeder van Derrida geworden, van minstens een Derrida?

De belangrijkste les voor mij: de écriture is geen heilig reservaat van betekenisloosheid, maar draagtijd, mogelijk, zo je wil onmogelijk. Hier en daar, geleidelijk en plotseling, springen er betekenissen uit tevoorschijn.

Bij elke ontzelving is ook mijn zelf in het spel. Er is een soort Platoonse participatie in het spel. We zijn allemaal joodse Franse Algerijnen uit de jaren '40, we zijn allemaal Augustinus, allemaal Monica.

Daarom heb ik dit boek gelezen, daarom heb ik het gekregen.

Betoverd door realiteit

Ineens bedenk ik me dat die zogenaamde realiteit, waarin ik geleerd heb niet te geloven, ons wel blijft biologeren. Of: misschien kun je het beter andersom zeggen. Wat ons zo biologeert noemen we maar realiteit, bij gebrek aan beter.

Het Lacanianisme van een Zizek slaat munt uit deze fascinatie. Het Kantianisme doet al alsof we de betovering achter ons hebben gelaten. De hantologie bijt zich vast in de effecten.

We hebben dus onze fascinatie, ons geloof in een realiteit erachter, die ons dan weer fascineert, en de realiteit van de fascinatie.

Zou het einde van de filosofie hier iets mee te maken hebben? Met het opgeven van ons geloof dat we nog kunnen kiezen tussen realiteit en idee, tussen betovering en ontnuchtering? Dan zijn we na het einde van de filosofie zeker niet in de realiteit beland.

Heb ik zitten niksen?

Als je dan 's avonds uren voor die teevee hangt, denk je soms: waarom heb ik niet gemediteerd? En waarom kan ik niet lekker niksen, want er is niks op de teevee?

Maar dat is toch een rare kronkel.

Als er niks op de teevee is, dan heb ik misschien toch wel zitten niksen.
En als de kern van de meditatie erin bestaat dat ik me niet hecht aan alles wat aan me voorbijtrekt, dan heb ik misschien wel zitten mediteren.

Toch zegt mijn gevoel dat het niet zo is. Maar dat gevoel kan ook gewoon gewoonte zijn.

Daarom leg ik het maar aan jullie voor. Omdat ik het ook niet weet, verstrooid als ik ben.