Ultieme metamorfosen

Er is iets niet-metamorfoseachtigs aan de metamorfosen van Ovidius. Meestal veranderen zijn personages in een steen of een plant. Daarna bewegen ze dus niet meer. Het zijn dus 'ultieme metamorfosen', zegt mijn dochter vlak voor haar laatste examen, dat gaat over de 'fatale verlangens' in de Metamorfosen van Ovidius. Ze voelt tintelingen in haar buik, niet voor dit examen, maar voor de tijd erna, wanneer ze wordt bevrijd uit het steenachtige bestaan op school ("een rots in de branding", zo typeerde ooit haar leraar Latijn haar rust in de drukke klas) .
Mijn blogs heeft ze gemetamorfiseerd in een 'Afdruk' die ik voor mijn verjaardag kreeg. Daar liggen ze dan, die Blogs. Een monument!

 

Viavia

Scène. Boer in Friesland laat bij Vroege Vogels aan Menno Bentveld zien dat het gras te lang is voor grutto's.

'Dus die komen moeilijk door dat gras heen?', aldus Menno.

Vervolgens gaat Menno liggen en laat hij ons zien hoe het voor een grutto is, dat te lange gras.

Waarmee voor mij weer eens bewezen is dat televisie zich niet tot ons richt, maar tot de domme kijker. Die is wellicht denkbeeldig. Uiteindelijk zijn wij waarschijnlijk toch een soort van adressant. Maar dan via die werkelijke of denkbeeldige stompzinnige kijker.

Waarom dat zo is, dat begrijp ik niet. Het zou een soft-focuseffect kunnen zijn, dat altijd prettig werkt wanneer het gewone focus te hard is, bijvoorbeeld in didactische of romantische situaties.

Of zegt u het maar, tegen mij via die dombo's.

Privéblog

Iets kan heel erg privé zijn en daarom wil je dat graag laten zien. Kijk eens hoe waardevol dit stukje privé is! Privare betekent beroven. Mijn blog is beroofd van openbaarheid, transparantie, openbaarheid. Het kan een prettige beroving zijn, dat wel. Maar hij is pas echt prettig wanneer je dat kunt delen.

Privé is het privaat, in wezen is elk stukje privé een privaat. Het is een plek waar je je even kunt terugtrekken om de strijd aan te gaan met de bacteriën en virussen. Die komen graag naar het privaat omdat er daar zoveel te eten is. Het privéleven heeft zich in Engeland ontwikkeld vanuit het toilet. En in de roman The Circle van Dave Eggers is de wc de plaats waar niet mag worden gefilmd, waar je even niet in verbinding met het net staat. Precies daarom is het ook de plek waar een revolte zou kunnen ontstaan.

De essentie van het privéleven is de politiek. Die politiek heeft soms behoefte aan plekken die ontoegankelijk zijn voor de openbaarheid, waar besluiten kunnen worden voorbereid. Maar om het beleid uit te voeren moet de politiek zelf wel toegang hebben tot alle plekken. Daarom bestaat er voor de politiek, de ideale politiek, geen privéleven.

Niemand die dat zo goed begreep als Rousseau. Hij keert zich tegen het eigendom omdat de kern van de politiek de herschepping van het volk is volgens zijn eigen wil. De volonté de tous is uiteindelijk niets anders dan de volonté generale. Tegelijk moet deze politiek gecreëerd worden vanuit een eenzame plaats, de weg van de eenzame wandelaar. Die eenzame wandelaar is Rousseau zelf. Hij schrijft zijn leven op, alles wat hij meemaakt, en publiceert dat. Zo wordt hij het model voor ons, voor ons in onze individualiteit en ons toebehoren aan de gemeenschap.

Ook deze blog dankt zijn bestaan aan de eenzaamheid en creativiteit van Rousseau. Ik druk me hier uit als individu en wordt idealiter gelezen door iedereen. Maar in de praktijk valt dat meestal tegen. Er zijn enkele lezers. Toch vormen die lezers idealiter de voorhoede van een totale gemeenschap. Het privéblog is dus een voorstadium van een algemene wet waarin de gemeenschap zichzelf uitdrukt.