'Dus die komen moeilijk door dat gras heen?', aldus Menno.
Vervolgens gaat Menno liggen en laat hij ons zien hoe het voor een grutto is, dat te lange gras.
Waarmee voor mij weer eens bewezen is dat televisie zich niet tot ons richt, maar tot de domme kijker. Die is wellicht denkbeeldig. Uiteindelijk zijn wij waarschijnlijk toch een soort van adressant. Maar dan via die werkelijke of denkbeeldige stompzinnige kijker.
Waarom dat zo is, dat begrijp ik niet. Het zou een soft-focuseffect kunnen zijn, dat altijd prettig werkt wanneer het gewone focus te hard is, bijvoorbeeld in didactische of romantische situaties.
Of zegt u het maar, tegen mij via die dombo's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten