Mooie show van Diederik van Vleuten. Mooie lofzang op die Engelse geliefden die hun geliefden in de loopgraven wisten en geen lintje kregen.
Ik kon niet nalaten te denken aan Stefan Brijs die de witte veren herdenkt die de Engelse meiden staken in de kleren van de jongens die weigerden te gaan.
Zou het ertoe doen dat Brijs een Belg is? Met het schuldgevoel van Van Vleuten dat we de oorlog in weerwil van onszelf, door blind toeval, aan ons hebben zien voorbijgaan?
Nee, Van Vleuten is evenals de meisjes maar een schakel. Het gaat om het publiek, om ons, die langzaam het verleden opeten, mogen we soms iets laten liggen, voor zometeen, altijd nog iets te gaan, onze sporen trekkend, met geleg?
maandag 9 juni 2014
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit is geen provocatie
Filosofen zijn er om ons uit te dagen. Het resultaat is wel vaak dat ze aan de kant staan van de goedkope uitdagers, de fascisten. Ze dagen ...
-
Wat te doen met onze directies? Ik heb er in mijn korte onderwijsloopbaan niet erg goede ervaringen mee. Bij de eerste verzuchtte ik dat ik ...
-
Het voelt nu raar als ik iets lees over Rusland. Moet ik over Rusland nadenken omdat ik daar in het verleden over heb gelezen en geschreven?...
-
Jij bent de baas! zegt een collega weleens tegen mij als er iets misgaat. Het is inderdaad wel van belang in onze cultuur dat je een beetje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten