Ik kon niet nalaten te denken aan Stefan Brijs die de witte veren herdenkt die de Engelse meiden staken in de kleren van de jongens die weigerden te gaan.
Zou het ertoe doen dat Brijs een Belg is? Met het schuldgevoel van Van Vleuten dat we de oorlog in weerwil van onszelf, door blind toeval, aan ons hebben zien voorbijgaan?
Nee, Van Vleuten is evenals de meisjes maar een schakel. Het gaat om het publiek, om ons, die langzaam het verleden opeten, mogen we soms iets laten liggen, voor zometeen, altijd nog iets te gaan, onze sporen trekkend, met geleg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten