We denken nog steeds dat pianisten erg bezig zijn met de inhoud. Ze verdiepen zich in de bedoelingen van de componist en schermen zich af van de buitenwereld. Maar daar heeft die buitenwereld iets op gevonden. De afscherming neemt die buitenwereld op in zijn spektakel. Interessant, die integere, zich afschermende pianisten!
En zo komen de broertjes Jussen weer eens bij Matthijs van Nieuwkerk. Ze worden belicht behalve hun muziek en de bedoelingen van hun componisten. Er wordt verteld hoe een autoriteit hen ervan langsgaf en hoe geweldig dat is.
Ik ga langzamerhand denken dat die heisa te maken heeft met de muziek zelf. Niet aan de randen, maar in de kern. Piano spelen wil zeggen dat je doet aan spektakel. Je monnikengedrag is spektakel.
Zo kijken we naar integeren en aanstellers. Beiden zijn ze evenzeer verwikkeld in de media, het getoeter en het gestel. De vroege en de late Liszt zijn even integer, even spiritueel. Het zijn pianisten, het is een pianist.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Beloofd en verteld - Overdenking op Prinsjesdag
Een prominent kenmerk van de (extreem-)rechtse wind is de samenzwering. Ze zijn altijd met zijn drieën en zweren samen tegen ook weer drieën...
-
Beste Coen, Meestal word ik getroffen door de gesprekken aan de ronde tafel naast de mijne, terwijl ik altijd aan de andere tafel ga zitten....
-
Zei ik luciditeit, in de vorige blogs van deze serie? Daar moet ik toch nog eens ernstig over nadenken. Luciditeit heeft iets met licht te m...
-
Het was me weer een sprint vandaag. Van Kwiatkowski verwacht je kracht gepaard aan slimheid en ervaring. Maar hij ging in het groepje met tw...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten