Het liefst zo laat mogelijk

Er zijn zoveel schijnbewegingen in voetbal. Bijna denk je dat alles schijnbeweging is. Zo zie ik Polen tegen Spanje. Het staat schaakmat. Op achterstand, ook al verloren van de Turken. Normaal gesproken moeten dan alle trossen los. Maar ze durven niet. Laf, nee, dat nu ook weer niet, ze kennen hun krachten, ze weten beter.

Als er al een slag geslagen kan worden, is het zo laat dat de tegenstander zich niet meer hergroepeert. Het laatste oordeel helpt de partij met de beste timing. Er kan extra tijd zijn, maar ook daar kun je rekenen met de deus ex machina die affluit.

Tot zover als er nog reële kansen zijn. Keer je dit een beetje, dan kun je evengoed zeggen dat een wedstrijd met kansen, en dat is de wedstrijd waar we voor gaan zitten, de wedstrijd is waar we rekenen op de laatste fase. Er moet zo weinig mogelijk gebeuren. Gebeurt er iets, dan gaan we daar graag in mee, omdat we maar mensen zijn. Goddelijk is het wachten terwijl er niets gebeurt, het voorkomen dat er iets gebeurt.

Het is dus niet zomaar go with the flo. Het is duwen tegen de grens. Het bouwen van een Spaanse stad tegen Gibraltar om het de Engelsen moeilijk te maken hun stad uit te breiden. Het is nudgen, duwen en trekken. Het is shirtje trekken en schouderduwen. Het is geen assist geven, druk zetten doch niet teveel.

Dat maakt verliezen zo mooi. Je hebt verloren, en je gaat door. Je raapt alles bij elkaar. Je hebt niet voortijdig het spul weggegeven. Genade moet iets zijn als dit.