Patricia achter de zuil

Patricia de Martelaere, zo zegt Marja Pruis, wilde wel naar de uitreiking van de Ako-prijs komen. Maar ze wilde niet gefilmd worden. Daarom verstopte ze zich achter een zuil. Later werd De Martelaere boos omdat de camera's toch, tegen alle afspraken in, op haar werden losgelaten.

De kracht van dat gebaar begreep Pruis doordat ze zag dat het echt De Martelaere zelf was. Het was een geval van herkenbare authenticiteit.

Rond De Martelaere klinken zodoende steeds meer verhalen, verhalen waarin haar verlangen naar het absolute wordt bezongen. Die verhalen troosten ons en wissen daardoor in zekere zin datgene uit wat ze willen bieden. Het ontroostbare van het absolute is voorgoed onvindbaar.

Een andere kijk op de zaak krijg je misschien wanneer je de ontroostbaarheid van het verlangen en van het absolute zoekt in het gewone. Het is overal. Wittgenstein en het Taoïsme brengen ons waar we altijd al waren, zonder er erg in te hebben. We hebben geen filosofie meer nodig, geen meditatie. Geen Patricia.

In haar (enige) e-mail aan mij schreef ze dat de overwegingen van uitgevers soms ondoorgrondelijk zijn. Dat ervoer ik als troost omdat mijn artikel was afgewezen. Het leek of ik nu zelf achter die zuil stond. Echter, de ene ondoorgrondelijkheid is de andere niet. Er is geen camera naar mij op zoek, deze woorden worden niet gelezen. Er is geen lering, geen paradox, nee zelfs geen verlangen naar ontroostbaarheid.