Henk Singor zegt in zijn colleges over oorlog in de Oudheid dat Romeinen niet echt een strategie hadden om de oorlog tegen de barbaren te voeren. Ze gingen in hun kampen aan de grenzen zitten en wachtten tot de barbaren ergens binnenvielen. Dan gingen ze er vol overheen en leerden hun een lesje.
Je kunt dit uitleggen, zoals meestal gebeurt, als gerichtheid op triomf. Verlies is zo onverdraaglijk dat je het op geen enkele manier accepteert.
Maar waarom zou je het niet (evenzeer) opvatten als gerichtheid op verlies? Immers, de overwinning was voor hen geen eindpunt. Het was een moment in een voortdurend proces, waarvan wachten op vernedering een noodzakelijk onderdeel vormde.
Ook fascinerend in Singors colleges is de variëteit aan tactieken. Romeinen konden met enorme massa's geordend achteruitlopen. Ze waren dus wel degelijk in staat om hun gerichtheid op overwinning op paradoxe wijzen vorm te geven, door achteruitlopen en terugtrekking.
Hoe meer je van dit soort feiten hoort, hoe bleker en abstracter de gerichtheid op overwinning wordt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit is geen provocatie
Filosofen zijn er om ons uit te dagen. Het resultaat is wel vaak dat ze aan de kant staan van de goedkope uitdagers, de fascisten. Ze dagen ...
-
Wat te doen met onze directies? Ik heb er in mijn korte onderwijsloopbaan niet erg goede ervaringen mee. Bij de eerste verzuchtte ik dat ik ...
-
Het voelt nu raar als ik iets lees over Rusland. Moet ik over Rusland nadenken omdat ik daar in het verleden over heb gelezen en geschreven?...
-
Jij bent de baas! zegt een collega weleens tegen mij als er iets misgaat. Het is inderdaad wel van belang in onze cultuur dat je een beetje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten