Er zijn gewoon te veel schemersituaties. Bach gold al niet meer als zuivere polyfonie, daarvoor zou je dan naar Palestrina moeten. Okee, één echte vertegenwoordiger van meerstemmigheid. Maar wij ervaren dat niet meer als zodanig. We horen bij Palestrina eerder een klankwolk dan verschillende stemmen.
Ga je dit fenomeen metaforiseren naar de taal of literatuur, dan neemt het deze complicaties mee.
Meerstemmigheid bestaat niet.
Er zijn twee soorten oren die haar nochtans horen: 1) de mensen die er niet van houden al te filosofisch te doen, en 2) mensen met oor voor het verborgene.
Misschien horen die twee groepen bij dezelfde categorie. Meerstemmigheid wordt een 'assumptie', een aanname. Die aanname maakt het niet-bestaan van de meerstemmigheid niet ongeldig, maar zet het wel bestaan gewoon ernaast. Inderdaad, zoals Thomas met de eigenschappen van God.
Zo ontstaat er toch weer zoiets als meerstemmigheid. De meerstemmigheid zoals we die kennen gaat terug op de gelijktijdigheid van bestaan en niet-bestaan. Het spookachtige, zo u wil.
Zo is het altijd mogelijk deze blog te zien als geleg en als nooit gelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten