Bedankt voor de aanval

Wat heerlijk wanneer er bij voetbal of wielrennen voor de aanval wordt gekozen.
Na jaren van behoudzucht in het peloton speelt Valverde op de Peyresourde al zijn kaarten uit.

De toeschouwer heeft het ook zonder die aanvallen weten vol te houden. Ook dat was behoudzucht, maar afgedwongen. Hij moest blijven hopen.

Nu wordt hij beloond. Soms kiest er zomaar een voor de aanval.

Je krijgt behoefte aan analyse. Waar kwam die behoudzucht vandaan? Als je gaat rekenen, kom je daar gauw bij uit. Beter een vogel in de hand dan tien in de lucht.

Dat betekent dan wellicht ook dat de aanval iets te maken heeft met domheid. Niet goed kunnen rekenen, of niet willen. Maar dan is er altijd nog het rekenen achter het rekenen. Om te weten of je beter af bent met rekenen moet je ook rekenen. Dus niet willen is niet kunnen.

Natuurlijk is er die grote, omvattende logica aan het werk van het schouwspel dat vraagt om sensatie en spektakel. Zou het die logica zijn die ervoor zorgt dat een Ajax en een Valverde voor de aanval kiezen? Of zou het berekening zijn, berekening die erom vraagt dat je in beeld bent, dat je laat zien dat je aanvalt?

Dan zou aanvallen neerkomen op: laten zien dat je aanvalt, aanvallen voorzover je dat kunt zien, aanvallen zolang je in beeld bent, of om in beeld te komen.

Er wordt aangevallen. Jongens, bedankt voor die aanval! De eer is gered, nu kunnen we weer gewoon verder kijken, rekenen, hangen.