Het schrijven van teksten zoals Drang zou zo'n draad kunnen zijn, of het gebrabbel van een orakelpriesteres. Het lijkt of je geholpen wordt door een Ariadne of een Diotima. Maar het kan ook zijn dat die hulp je leidt naar ongewenste gevolgen: fata, want aan dat woord kun je niet aflezen of het om luchtspiegelingen gaat of om een ontmoeting met de Fata of schikgodinnen zelf, die je levensdraden spinnen.
Maar, zul je dan denken, je moet toch wat. Durf nou eens te vertrouwen op hulp, op die ander die net als jij een breekbaar mens is. Die Ariadne is ook een Theseus.
Bovendien staat lang niet vast dat jijzelf de positie van Theseus inneemt. Als ik een tekst schrijf ben ik zeker ook een Daedalus die het labyrint heeft ontworpen en er zelf in opgesloten raakt. En ik ben de Icarus die weinig keus heeft en zijn vader wel moet volgen.
Het mooie van een drang tot schrijven is dat je inzet niet meer hoeft te zijn dat er moet worden gewonnen. Je kunt verliezen en toch blijven zoeken en ademen. Je kunt je labyrint gebruiken om de weg naar buiten of juist naar binnen te zoeken. Je kunt je kansen berekenen, niet om de winst veilig te stellen maar om je verlies te dragen.
En ja, drang heeft te maken met drank (vergetelheid, roes, vandaar die Dionysus), draad, drift, conatus, urgentie. En dus met dragen. De drang is wat je draagt over de drempel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten