Zo kun je de Nederlandse politiek in een keer begrijpen. Waarom heeft Wilders de verongelijkte losers van links nodig? Omdat hij zich geplaatst ziet tegenover de Haagse midden-elite. Waarom heeft Pechtold de gepolariseerde grotere, en later de kleinere, nodig? Omdat hij in de machtsvorming slechts kan opereren door de driehoek te vervangen door een simpel oppositiemodel. Enzovoorts.
Ook de Anti-Oedipous van Deleuze-Guattari wordt zo ineens duidelijk. Zij keerden zich tegen de oedipale driehoek omdat de simpele oppositie in een keer een verkieslijk model leek: vanwege de waarheid van de schijn, vanwege de mogelijkheid van horizontale vertakkingen (Rhizoom), vanwege de eis een nee te laten horen dat een ja was.
Het wordt nu in een keer mogelijk om twee kanten op te gaan. Vanuit dat zwartwitdenken kun je de monistische yingyangvariant met terugwerkende kracht omarmen. Je kunt denken aan broederschap, oorlog en vrede, verzoening en eeuwige heropening.
Ook kun je vanuit die tweeheid weer terug naar de combine die hem schraagt. Maar nu gebruik je de combines om snelheid te genereren. De tweeheid genereert de arbiter, spel en arbiter genereren de ernst van het spel enzovoort. Dialectiek zo men wil, de opgevoerde race naar het einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten