Filosofisch gebaar

Stel, je neemt het weer op voor het schuldgevoel, nadat het enige tijd van het filosofische toneel verdwenen leek. Dan maak je een gebaar dat aankomt. Een gebaar in zijn originele setting, waar het gebaar de hele kosmos symboliseert.

Een belangrijke aanwijzing daarvoor is dat er uit diverse hoeken ineens filosofen opduiken die het ook opnemen voor het schuldgevoel. Niet alleen Coen Simon, ook Simon Critchley en wie weet nog meer binnenkort. Het neemt de trekken aan van een tijdgeest, iets dat blijkbaar in de lucht hing.

Bijzonder aan een gebaar dat vooruitloopt op de tijdgeest is dat het in feite hangt tussen die tijdgeest en de suggestie van een volledig vacuüm. Eerst was er helemaal niets, niets van schuldgevoel. Later deelt iedereen, mede onder invloed van de filosofische gebarenmakers, de erkenning van het belang van het schuldgevoel.

Die filosoof met zijn gebaar weet zelf waarschijnlijk wel dat deze tijdgeest plaatsmaakt voor de volgende. Anders is het geen tijdgeest. Zijn gebaar is alleen maar mogelijk voorzover het tegelijk vooruitloopt op een volgende tijdgeest. Daar wordt dan het schuldgevoel weer ingewisseld voor iets anders. Waarschijnlijk wordt dat weer een revival van een of ander nietzscheanisme.

De charme van het gebaar is nu juist dat het dit allemaal niet uitsluit. Het is maar een schijnbaar gebaar. Schuldgevoel, tijdgeest, de filosoof die iets aankondigt dat in de lucht hangt:  het is virtueel geld dat even opflitst en de aandacht trekt, waardoor de anderen via de achterdeur hun slag kunnen slaan of lekker wat zieken ('DDos').