Onvoorstelbaar, dat uit die enorme meute van componisten, die hetzij leraar, hetzij autodidact, hetzij op bestelling of uit eigener beweging werden gedreven door drang, drank, drift.
Allemaal voor niets, want er bleven er maar een paar over: Schubert, Schumann, Beethoven, Berlioz nog erbij, dat wel, maar dan weer Mozart, Bach.
De nadruk verschuift van lieverlee naar hun oeuvre. Strijkkwintet in C, het meest geliefde werk aller tijden... De Vier Jaargetijden, uitgevoerd op 10000 manieren door diverse ensembles die we verder niet van naam kennen.
Heldhaftige pogingen van radio4 verergeren de boel. Ze rakelen hopeloze loosers op tussen de mazen van het net. Daar komen ze dan, Dussek, Diabelli, Cherubini, Spohr, Reicha, Buxtehude...
Plicht weer gedaan, weer door met waar we voor kwamen.
Ja, nee, geschiedenis kent geen rechtvaardigheid. Of nog erger: de rechtvaardigheid is nu juist dat alleen de toppen in zicht blijven. Waarom is dat erg? Omdat daarmee de minderen ook nog hun bestaansrecht wordt afgepikt.
Maaaar ja, de roes, de vervoering gaan hand in hand met gedweep, met verlangen naar ultieme kwaliteit ook, en luisterend naar dat kwintet in C herken je je cynisme in de doodsdrift van Schubert en kies je alsnog voor die naam, de andere wegduwend zoals je in monotheïsme en monogamie kunt houden van die ene en tegelijk kunt volhouden dat je de andere niet kent, niet meer kent.
En daar hebben we nog de herhalingsfactor, het rhithme... Vijf keer dat kwintet en je vergeet de werkjes van Salieri, die je overigens niet eens kende.
Voorstel van een project: laten we de vergeten namen nu eens een keer écht vergeten, dan blijven ze niet meer zeuren en kunnen wij voortaan volstaan met Schubert en die paar anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten