Zou het niet kunnen zijn dat literatuur iets te maken heeft met het optreden voor het publiek van alle tijden? Je schrijft iets, het zal nooit eeuwig stand houden, de mensheid zelfs is eindig.
Het is ook niet zomaar bedoeld voor je naasten en vrienden, het moet worden gepubliceerd. Je hoopt dat je beroemd wordt, herdacht na je dood, vooral echter gelezen.
Wanneer je schrijft weet je al dat je niet alleen voor je tijdgenoten schrijft, maar voor het oog van je nazaten, vele jaren na je dood.
De Romeinse schrijvers wisten dat al. Horatius 'voltooide een monument van brons', dat wil zeggen ondoordringbaar en bestaand tot vele eeuwen na hem. Hetgeen het geval was. Ze wisten het omdat ze schreven onder inspiratie van Homerus. Ze hebben de lat ergens gelegd, het was geleg.
Ook dit is geleg, maar het is niet van brons. Het is geschreven in licht en verdwijnt wanneer het licht verdwijnt, implodeert of verschemert.
Blijft over het geschrijf van hen die het publiek der eeuwen trotseren, ze overschrijden een plechtige drempel, ze overschrijden morele grenzen, hebben schijt aan hun publiek maar weten wel in al hun arrogantie dat hun publiek hun publiek is, is het niet van onze tijd dan wel van later. Zo proeven we nu nog steeds Rabelais in onze wangen, we voelen ons verheven met Bukowski. Literatuur is jezelf blootstellen aan dat publiek.
Welaan, kijk naar die drempel of ga er overheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten