Bravo!!

In de muziek is het zeer gebruikelijk om competitie in te voeren. Ik denk aan de toptwintig of de toptweeduizend bij de popmuziek, maar ook aan het dwingende gevoel waarmee vrienden je verklaarden dat ze Mozart toch echt mooier vonden dan Bach. Of andersom. Wij zijn de jury, er komen wat componisten voor onze neus en wij houden de bordjes omhoog.

Is dat niet een gevolg, wellicht ongewenst maar daardoor niet minder onontkoombaar, van de Kritik der Urteilskraft? Dat oordeelsvermogen is almachtig geworden, maar weer niet zo almachtig dat het zich niet voortdurend hoeft te bewijzen. We willen onze sportmiddag best even inruilen voor een deuntje Mozart, maar wel volgens de voorwaarden van het schansspringen.

Is het niet gewoon een grammaticale verwarring? vraag ik me soms af. Als iets zeer goed is, kan het worden verward met het beste. Benissimo.

Kan zijn. Maar het heeft beslist ook te maken met de vervoering waarin die componist ons heeft weten te brengen. Die willen we weergeven in hard handjeklappen, maar ook in woorden. Het zegt iets over die muziek. Ook die muziek is een manier om hard handje te klappen, zij het ietsje subtieler en uitgesmeerder. Dat is zo aanstekelijk dat we willen meedoen, met ons geklap en onze lijstjes.