Zie het dan maar als een investering

Ramsey Nasr heeft voor een opleving gezorgd onder mijn collegae classici. In De Standaard schreef hij over het rendementsdenken dat alles kapotmaakt wat onrendabel wordt gevonden, en iedereen die het las zag daar plotseling zijn beroep of vak staan: geschiedenis, okee, kunst, goed, filosofie, aha, klassieke talen, wáát??? Ja, dan schrik je echt op. Heb je net een serie argumenten verkocht aan ouders en kinderen waarom je al die moeite zou stoppen in klassieke talen, en dan dit. Halbe Zijlstra, De Naam Die Niet Genoemd Mag Worden, zelfs niet door Nasr.

Goed dat we opschrikken. Goed dat Ramsey weer van zich laat horen en dat we nu weten dat hij ooit overwoog om klassieke talen te gaan studeren. Maar goed, hij kon ook BN'er worden, en dat is effe een tikkie meer onder de schijnwerpers. Hé, Anton, niet zo cynisch! Ramsey is ook een dichter! Ja, ... onhandig bloesemend ... nog steeds een van mijn favoriete titels. De gedichten ben ik vergeten, ik weet alleen dat ik ze ademloos uitlas en wist dat er golven gingen tussen die taal en mij. Sindsdien ben ik extra onhandig en ruik ik overal bloesem, vooral in de onhandigheid van wie ook.

Maar goed, nu dan de opinie. Ook daar was ik aanvankelijk cynisch over. Fijn, dat protest, maar dat klinkt al duizenden jaren en het is erg goedkoop om het zowat als je eigen uitvinding te presenteren. En iedereen weet dat het rendementsdenken doorgaat. Laten we net als Aristoteles, Jezus en Marx proberen iets meer te begrijpen van die logica dat alles wat je geeft met vermeerdering moet worden teruggegeven. Woekeren met je talenten, dat zal toch een gedachte zijn waarvoor onze Ramsey toch niet totaal ongevoelig zal zijn?

Maar de waarheid - kleine w - was nog cynischer dan ik dacht. Of was het ironie, en wat is het verschil dan? Hoe dan ook, Ramsey eindigt in zijn voorlaatste zin met

"En ik snap heus wel dat dat geld kost. Maar beschouw het als een investering."

Zo'n zinnetje kom je niet meer te boven, tenzij je al je emotionele en verstandelijke krachten inzet. Ramsey Nasr valt pas vlak voor het einde neer, zoals vroeger alle voetbalteams neervielen voor de Duitsers. En zoals de Duitsers in de oorlog vlak voor het einde vielen voor de geallieerden, trouwens.

Kortom, Ramsey Nasr heeft iets kinderlijks over zich. Iets ontroerends, iets onhandig bloesemends.

Totdat ik vanochtend wakker werd en zag dat Jesse Klaver fractievoorzitter was geworden van mijn partij, Groen Links. Iedereen wist dat Bram van Ojik zichzelf zag als tussenpaus, maar nu achtte hij de tijd rijp en de kansen voor Jesse optimaal. Blijkbaar was Jesses uitnodiging van Piketty zijn examen, waarvoor hij dus is geslaagd. Mijn zegen heeft hij, inclusief de strijd tegen het rendementsdenken.

Mijn sympathie met Ramsey Nasr is nu ook ineens terug. Blijkbaar heeft de man een goede intuitie voor wat er gaande is in het land en welk woord de beste katalysator is. Rendement.

Welnu, mijn cynisme en ironie maken plaats voor sympathie, en wie weet wat nog meer in de toekomst.

Enkele vraagjes, beschouw ze als echo's van mijn gezeur:

• Waarom vallen mensen toch steeds voor het do ut des?
• Vanaf wanneer dateert die vervelende neiging?
• Hoe kunnen we een nieuwe impuls geven en in de follow up het do ut des vermijden?
• Hoe kunnen we met goed fatsoen de armen het rendementsdenken ontzeggen?
• Hoe kunnen we Ramsey zijn investering gunnen zonder hem irrationeel te vinden?
• Hoe kunnen we hartstochtelijk zijn en toch ons hoofd erbij houden?

Ramsey en Jesse, go for it!!