In de muziek lijkt het evident wanneer iets meerstemmig is. Maar dat is het niet! Denk aan unisono, gedeeltelijk unisono, canons waar precies dezelfde melodie iets later bij de eerste klinkt.
Er zijn gewoon te veel schemersituaties. Bach gold al niet meer als zuivere polyfonie, daarvoor zou je dan naar Palestrina moeten. Okee, één echte vertegenwoordiger van meerstemmigheid. Maar wij ervaren dat niet meer als zodanig. We horen bij Palestrina eerder een klankwolk dan verschillende stemmen.
Ga je dit fenomeen metaforiseren naar de taal of literatuur, dan neemt het deze complicaties mee.
Meerstemmigheid bestaat niet.
Er zijn twee soorten oren die haar nochtans horen: 1) de mensen die er niet van houden al te filosofisch te doen, en 2) mensen met oor voor het verborgene.
Misschien horen die twee groepen bij dezelfde categorie. Meerstemmigheid wordt een 'assumptie', een aanname. Die aanname maakt het niet-bestaan van de meerstemmigheid niet ongeldig, maar zet het wel bestaan gewoon ernaast. Inderdaad, zoals Thomas met de eigenschappen van God.
Zo ontstaat er toch weer zoiets als meerstemmigheid. De meerstemmigheid zoals we die kennen gaat terug op de gelijktijdigheid van bestaan en niet-bestaan. Het spookachtige, zo u wil.
Zo is het altijd mogelijk deze blog te zien als geleg en als nooit gelegd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit is geen provocatie
Filosofen zijn er om ons uit te dagen. Het resultaat is wel vaak dat ze aan de kant staan van de goedkope uitdagers, de fascisten. Ze dagen ...
-
Wat te doen met onze directies? Ik heb er in mijn korte onderwijsloopbaan niet erg goede ervaringen mee. Bij de eerste verzuchtte ik dat ik ...
-
Het voelt nu raar als ik iets lees over Rusland. Moet ik over Rusland nadenken omdat ik daar in het verleden over heb gelezen en geschreven?...
-
Jij bent de baas! zegt een collega weleens tegen mij als er iets misgaat. Het is inderdaad wel van belang in onze cultuur dat je een beetje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten