Dat klinkt als een opdracht. Maar inderdaad, deze serie laat uitdrukkelijk de mogelijkheid open dat ik op verzoeken van mensen inga.
Bovendien blijkt ook nu weer dat iets in het begin kan overkomen als stellig, zelfverzekerd, je laatste woord. Terwijl ik je ken, je bedoelt je woorden soms anders. En je komt er later op terug.
Natuurlijk is er ook altijd nog de mogelijkheid van feedback. Je krijgt dan een idee van hoe je woorden overkomen en je kunt dan bijsturen.
Maar het probleem met die feedback is dat die vaak voelt als eindeloos geëmmer, het uitrekken van je bewering waardoor die nog belangrijker lijkt. Je komt dus in een performatieve tegenspraak: 'Zo belangrijk is mijn bewering nu ook weer niet, en daar heb ik de volgende twintig redenen voor...'
Voor een blog geldt die beperking niet. Ik kan hier - in de bijna eindeloze ruimte van blogspot - eindeloos zwammen zonder dat de lezer gestoord raakt door de idee dat hier iets belangrijks gebeurt.
Om daar dan weer tegenspel aan te bieden is het - om muzikale redenen - wel nodig dat er af en toe zaken extra stellig worden gezegd. En we hebben de ironie en humor uitgevonden om dat weer te kunnen verdragen.
Het lijkt me dan ook passend dit stukje af te sluiten op stellige toon: alles wat jij zegt is een opdracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten