Je kunt het hele dagelijkse leven in dienst stellen van het schrijven. Maar het kan ook andersom! In Oefeningen in wat ik zoal meemaak is dat evident. Ik oefen wat en kan daarna weer uitgerust meedoen aan wat eigenlijk toch al gebeurt. Hier in Geleg is de evidentie een stuk minder. Maar ook hier staat het schrijven ten dienste van het leven. Alleen werkt het anders. Uitgangspunt is hier dat het leven geen behoefte heeft aan schrijvers. En voorzover het dat wel heeft, zijn er schrijvers zat. Voor mensen die met alle geweld willen schrijven maar op wie niemand zit te wachten zijn er prima oplossingen bedacht: Facebook, dagboeken, maar ook blogs als deze, waarom niet.
Maar helpt het, en hoe dan? Stel je eens voor dat ik alle onzin die ik hier eruit gooi zomaar in het gezicht zou smijten van mijn naasten en vrienden, laat staan vreemden! Okee, duidelijk. En voor de mensen die zeggen dat dagboeken dan effectiever zijn, moet ik toch wat relativeren. Ook in dagboeken richt je je vaak nog aan een adressant: Lieve Kitty! Blijkbaar is het toch lastiger dan we denken om te schrijven zonder aan te nemen dat het kan worden gelezen. Dat is alleen weggelegd voor de diehards.
Het leven wordt er beter van wanneer teksten als deze worden afgevoerd zoals we zweet en poep afvoeren. Het leven wil worden veredeld. Het kan nauwelijks worden verbeterd, want dan zou het allang beter zijn geworden door alle inspanningen die er zoal worden verricht. Veredeling of sublimatie is volgens Alessandro Baricco een verbetering waarbij je het leven in de kern accepteert zoals het is, ook als dat betekent dat de barbaren het voor het zeggen krijgen.
Negatieve sublimatie, dat is waarvan je weer even getuige was. Dus. En nu weer terug naar het leven en kijken of het geholpen heeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten