Nog steeds een talent

Houjevast, André van Duin gaat een serieuze rol in een toneelstuk spelen. Nu liggen de lach en de traan dicht bij elkaar, dus we kunnen impressario Joop van den Ende volgen wanneer hij een van zijn superkanonnen inzet. We herkennen de zorgzaamheid van Van den Ende, zijn oprechtheid en zijn talent om talent te herkennen. So far so good.

Maar met alle respect, was André nog wel echt grappig sinds ik tien was en bij mijn achterbuurjongen Arno zat te lachen bij de LP met 'Ik zoek me lens!' en 'Aandacht voor de Russische koorddanser Pasopvalny!'? Geven we toe dat André nog steeds een talent is, dan is dat wellicht vanwege zijn naar beneden getrokken rechtermondhoek. En nu wordt hij dus getraind om die mondhoek strak te houden. Het verschil zit hem in de details.

Blijft dat we opkijken tegen André én Joop vanwege hun vermogen volle zalen te trekken. Het blijft verdomme een mysterie dat we niet kunnen kraken. Ben je eenmaal dat mysterie voorbij, dan kun je gewoon lekker alles doen. Je drinkt champagne of je gaat Neil Simon spelen. Of King Lear. Het werpt een licht op Dionysos, met name op een prozaïsch gezicht van deze god. Hij is midden onder ons.