Destijds wisten we niet hoe het precies werkte, wel dát het werkte. Je ging lekker om tafel zitten, veel, zeer veel koppen koffie erbij, nachten doorwaken. Met nog weer extra koffie om wakker te blijven. En voor die geur. Je voelt je wakkerwordend, en wakkerwordend doet denken aan samen de nacht hebben gedeeld.
Remkes haalde er jenever bij, Groninger die hij was. C'est le ton. Beetje droge humor, en bij droog denk ik weer aan die jenever. Benen op tafel. Jongens, we begrijpen elkaar heus wel.
We weten nog niet hoe het precies werkt, wel dát het niet werkt. Sjaak van der Tak was met zijn rare stem wel in staat het oude spel te spelen. Rekken rekken, maar dan heb je iets ultrastabiels. Wat dat iets dan is, het is uiteindelijk het respect voor een tegenstander die je heeft verslagen. Hij kan met geheven hoofd van tafel. Adema lag aan de beademing, maanden lang, en wij met hem.
In Brabant moet het ook zo gegaan zijn. Echt gezellig jongens, want die toon is zo belangrijk. Samen lachen, dan kun je ook samen huilen. En uiteindelijk moet je het probleem toch samen oplossen, dus waarom niet meteen dan maar aanschuiven, Groen Links, VVD, BBB, mensen onder elkaar.
Opperste verbazing nu het geklapt is, op het laatste moment. Nu beginnen we te weten dat het niet werkt, maar nog steeds niet hoe het precies niet werkt.
Was het nostalgie naar het polderen? Was het een milde variant van na ons de zondvloed: als je dan toch tenondergaat, dan maar met wat gezelligheid vooraf. Of polderen was al die tijd al samen uit samen thuis.
Het raadsel zit niet aan de rechterkant. Als je wil doorgaan met je mensen en je belangen moet je je rol met verve spelen en rekken rekken rekken. Het raadsel zit aan de linkerkant. Waarom bleven we aanschuiven terwijl we het al die tijd al wisten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten