Nu klinken termen als conservatief en progressief naar de jaren '70 toen de autoriteiten zich nog verzetten tegen de antiautoritaire jongeren, en toen de R.K.Kerk via bisschopsbenoemingen de vernieuwingen weer probeerde terug te draaien.
Maar toch, ook nu hebben de progressieven de wind mee. Er is weer een nieuw onderwijsadvies van Schnabel cs, Maurice de Hond doet er zijn zegje over. Parate kennis wordt overschat, zeggen ze, je kunt alles zelf opzoeken.
Mij klinkt het als de kern van de onderwijsvernieuwing in de oren. Ik herinner me nog Jef Staes die zei dat je via de digitale media echt alles kunt leren wat je wil.
Nu maak ik zelden mee dat leerlingen hun media gebruiken om zelf bijvoorbeeld een cursus Latijn mee te leren. Ook zoeken ze niet iets op wat hun niet opgedragen is.
Het 'kunnen' in het kunnen opzoeken moeten we dus wegen. In dat kunnen ligt de hele zwaarte van de onderwijsvernieuwing. Het gaat om competenties en mogelijkheden.
We weten allemaal dat het kunnen kunnen zal blijven. Wanneer we tot 2030 inzetten op dat kunnen, zullen de leerlingen dan iets kunnen wat ze nu ook al kunnen. Mogelijkheden van dan zijn identiek aan de mogelijkheden van nu. Inzetten op die mogelijkheden is dus in die zin conservatief dat we nu besluiten het onderwijs vijftien jaar stil te leggen. Wat in het vat zit verzuurt niet.
Wanneer progressief dus eigenlijk conservatief is, schuilen wellicht in het conservatisme progressieve mogelijkheden. Stel dat we digitale media omarmen, niet als virtuele mogelijkheden maar als kansen om echt dingen op te zoeken en te gebruiken, dan kunnen we nu al beginnen met het voorbereiden van leerlingen. We kunnen hun kennis geven, oefeningen, noem maar op, alles wat we eigenlijk nu nog steeds doen. Daarna doen ze dat zelf.
Ik mik op het jaar 2050. We zijn dan twee generaties verder en de grote stagnatie zal dan overwonnen zijn. We kunnen weer vooruit. En we kunnen er nu mee beginnen, voorbij Schabel, Rosenmöller en De Hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten