De school heeft een doorkijkje nodig ('perspectief' is een prima Latijnse vertaling van 'doorkijkje') naar 2030. Omdat Staes een enorm gevoel voor humor had kon hij zijn perspectief presenteren alsof hij al namens 2030 ons aansprak. Wij personeelsleden werden aangeklaagd en opgevorderd om nu onmiddellijke actie te ondernemen omdat 2030 dat van ons eiste.
Het alsof van Staes' wending ging meesterlijk verloren in een show waarin we heen en weer werden gegooid. Aan de ene kant waren we schapen die wat grazen, mekkeren en volgen. Aan de andere kant waren we potentiële heersers bij wie ouders voor de deur zouden komen liggen om ons te smeken of hun kinderen binnen mochten.
Aan de ene kant waren we rode apen die werden neergeknald omdat we wilden gehoorzamen aan de bevelen van 2030. Aan de andere kant waren we voorlopers van een toekomst waarin we zelf nu al zwarte schapen konden afknallen.
Hans Teeuwen had Staes niet kunnen overtreffen.
Mogen we nog eens zo'n gast, deze gast? Hij is van harte welkom, maar dan voor langer dan die luttele twee uur waarin we ons amuseerden maar nog niet over de grens van schaamte en walging waren gegaan!
Laat een ding duidelijk zijn. Het jaar 2030 is absoluut niet komisch en bevrijdend. Het bedreigt ons nu al. We worden nu al overspoeld door een enorme golf van Twitter en ongeveer twintig andere media die ons geen keus laten behalve tenonder te gaan.
Het is de kunst juist dan te blijven lachen. Die kunst verstaat Staes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten